آیا عرفا و زهاد واقعی، کرامت های خود را بازگو می کنند؟
آیا عرفا و زهاد واقعی، کرامت های خود را بازگو می کنند؟
اولا اینکه شناخت عارف الهی از غیر الهی، امری دشوار می باشد و آن هم تنها از این مسیر قابل شناخت است که مطابقت رفتار و اعمال وی را اولا با قرآن و ثانیا با روایات مطابق با قرآن مشاهده نماییم.که این خود به همراهی با وی محقق می شود تا بدانیم که در ظاهر و باطن به دستورات الهی عمل می کند چراکه در طول تاریخ از برخی به اصطلاح عرفا دیده شده است که در ظاهر و میان مردم به دستورات شرع عمل می نمودند اما در باطن و جمع های خصوصی که با شاگردان و هم فکران خود بوده اند، از عمل به این دستورات خودداری می کردند.
ثانیا بحث از اینکه تشخیص دهیم این عمل صادر شده از ایشان کرامت است یا امر دیگر، مباحث مفصل به خود را دارد که در غالب موارد کرامت نمی باشد و صرفا امر خارق العاده ای است که منشأ آن با کرامت یکی نیست.
ثالثا در صورتی که واقعا از عارفی، کرامتی صادر شود می بایست گفت که چند سالی است این بیت عمان سامانی[۱](یا دیگران به همین مضمون) « هر که را اسرار حق آموختند- مهر کردند و دهانش دوختند» و امثال این بیت در میان جامعه گفته و شنیده می شود که برای کتمان کرامات عرفا به کار می رود که مردم تصور می کنند باید عارف، کرامتش را کتمان کند؛ حال اینکه چنین نیست چراکه اولا این شعر، وحی الهی نمی باشد و ثانیا لزومی بر کتمان نمی باشد.
بله
برخی از افراد به اصطلاح عارف، از روی ترس که در صورت آشکار کردن امور غیر عادی،
این قدرت از ایشان گرفته شود یا دلایل دیگر از آشکار شدن آن خودداری می کردند اما
برخی دیگر خیر؛ چراکه به سبب همان امور غیر عادی، در برخی مواقع به افراد شهر و
روستای خود نیز کمک و یاری می رسانده و منشأ برخی از خدمات دیگر می شدند.
[۱] عمان سامانی ملقب به «تاج الشعراء» و متخلص به «عمان» از شعرای پرآوازه آیینی در نیمه دوم سده ۱۳ و اوایل سده ۱۴ هجری است که به سال ۱۲۵۸ ه.ق در سامان به دنیا آمد و به سال ۱۳۲۲ ه. قمری در سن ۶۴ سالگی در زادگاهش درگذشت.
