دیشب به وقت خُفتن، یاد شما عزیزان و مخلوقات خوب خدا بودم، با خود اندیشیدم چند سطری بنویسم و بگویم که چقدر از صمیم قلبم دوستتان دارم.

از اینکه ظاهرا انسانم، خرسندم چراکه تصور میکنم ( و یا شاید توهم دارم) درک نسبتا خوبی نه از دنیا که از خودم لا اقل پیدا کرده ام.

اما این فقط ظاهر کار است و اگر باطن تصورم اشتباه بوده باشد، در روز حسرت، با خود می گویم: یا لیتنی کُنتُ مِن البَهائم( ای کاش از حیوانات بودم).

حیوانات را دوست دارم چراکه در همان مقام حیوانیتشان، واقعا هستند و زیست دارند اما آیا انسانها را می توان گفت که در مقام انسانیتشان باقی مانده اند؟

لَهُمْ قُلُوبٌ لَا يَفْقَهُونَ بِهَا وَلَهُمْ أَعْيُنٌ لَا يُبْصِرُونَ بِهَا وَلَهُمْ آذَانٌ لَا يَسْمَعُونَ بِهَا أُولَئِكَ كَالْأَنْعَامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ  أُولَئِكَ هُمُ الْغَافِلُونَ – آنها دلهایی دارند که با آن اندیشه نمی‌کنند، و نمی‌فهمند؛ و چشمانی که با آن نمی‌بینند؛ و گوشهایی که با آن نمی‌شنوند؛ آنها همچون چهارپایانند؛ بلکه گمراهتر! اینان همان غافلانند(اعراف/۱۷۹)

آیا مقام انسان همین بود که بشر امروز در صدد رسیدن به آن است؟

قدرت، ثروت، شهرت، شهوت و… همان چیزهایی بود که نهایتا باید به آن میرسیدیم؟(خودمان را گول نزنیم سریع بگوییم نه ما اهداف والاتری داریم)

از یاد نبریم، اینکه درونمان شهوت و…. قرار داده شده یک مطلب است و اینکه هدف و نهایت تلاش ما در دنیا رسیدن به اینها باشد مطلب دیگری است.