پیغامی که توسط یک نویسنده برای مخاطبان عام، نشر پیدا می کند دارای سه بُعد می باشد که اکثر خوانندگان تنها به دو بعد از آن توجه می کنند.

بُعد اول مربوط به آن چیزی است که در ذهن نویسنده وجود دارد یعنی یک نویسنده، پیغامی را در ذهن خود دارد که اولا می بایست دانسته شود اصلا این پیغام صحیح است یا خیر و ثانیا اگر صحیح است آیا نویسنده توانسته است آنچه را در ذهن دارد به خوبی تبیین نماید یا خیر؟!

بنابراین هنگامی که یک نوشتاری از یک نویسنده را می خوانیم می بایست به وجوهی که در ذهن اوست توجه شود.

در آن بخشی که ببینیم« کلام صحیح است یا خیر» نهایتا می توانیم در صورتی که اطلاعات ما نسبت به نویسنده بیشتر یا لا اقل در حد او باشد، کلام وی را رد یا تایید نماییم. اما در آن بخشی که « آیا نویسنده در ارائه مطلب، توانا بوده یا خیر» در اکثر مواقع، قضاوتی نمی توان داشت چراکه از دایره لغات، فهم و درک نویسندگان که امری درونی آنها محسوب می شود چندان اطلاعی بدست نمی آوریم مگر اینکه از دنبال کنندگان مطالب آن نویسنده شده باشیم.

بُعد دوم مربوط به مخاطبان نویسنده می باشد که معمولا افراد هرگاه مطلبی از یک نویسنده را می خوانند آن را با داشته های خود مورد قضاوت و سنجش قرار می دهند که یک خواننده ممکن است از آن مطالب راضی باشد و یکی دیگر ناراضی.

در این صورت باید توجه داشت که داشته های مخاطب(آن فردی که مطلب را مورد مطالعه قرار می دهد) به چه میزان است؟ آیا واقعا شرایط ابلاغ پیام در او وجود دارد و اگر وجود دارد به چه میزان است؟(گاها شخصی که از یک مطلب هیچ اطلاعی ندارد به قضاوت شخصی که سالها در یک موضوع کار علمی و عملی کرده است می پردازد)

بُعد سومی نیز وجود دارد که معمولا از آن غفلت می شود و آن این است که هر مخاطب، آن پیغام نویسنده را ناظر بر خود می بیند و از دیگران غفلت می کند. به عبارت دیگر ممکن است پیغام صحیحی از سوی یک نویسنده ارائه شود، و برخی مخاطبان نیز در حدی باشند که پیغام را به درستی دریافت نمایند اما وجوهی از پیام که برای دیگران نیز ارائه شده است را در نظر نخواهند گرفت که یک پیغام برای انبوهی از مخاطبان ارائه شده است که هرکدام، از علم و درک متفاوتی برخوردارند. در اینجاست که پیغام یک نویسنده ممکن است سطحی یا غیر عرفی در نظر گرفته شود حال اینکه ممکن است نویسنده، آن پیغام را برای همان سطح پایین یا خواص جامعه ارائه کرده باشد.