در هر جامعه ای که مستعد درگیری های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی باشد، همواره افرادی حضور دارند که در انواع تریبون ها( رسانه ملی، فضای مجازی و…) به ذکر نکات و بیان نظریاتی می پردازند که گاهی اوقات در برخی از این اظهار نظرها سخنان تحریک آمیز به گوش می رسد که حساسیت جامعه و بروز واکنش نسبت به آن سخنان به وجود می آید . سخنان تحریک آمیز غالبا از چهار گروه از افراد جامعه عنوان می شود که مثلا در جامعه ایران عبارتند از:

• ایدئولوگ ها(نظریه پردازان)،
• فرصت طلب ها( خود شیرین ها)،
• جاهلین،
• عوامل خارجی.

ایدئولوگ ها معمولا دارای ایدئولوژی بوده و سالیان طولانی به هرچه پخته تر شدن مباحثشان پرداخته اند و بازگشت سخنانشان به مباحث کلان سیاسی و اجتماعی می باشد و معمولا سخنان سطحی و احمقانه ارائه نمی کنند. لذا اگر سخن تحریک آمیزی از ایشان منتشر و صادر شود، پیشینه تخصصی علمی و عملی کافی در آن زمینه را به همراه دارند. به همین دلیل سخنان و گفتار آنها در جامعه داخلی و خارجی مورد اعتنا بوده و جدی پنداشته می شود و بازخورد کلام ایشان از سوی سایر ایدئولوگ ها و مقامات عالی رتبه خواهد بود.

در مرحله پایین تر از ایدئولوگ ها، افراد فرصت طلبی هستند که وابستگی فکری واقعی نسبت به اندیشه های مطرح شده در انقلاب و جامعه را ندارند و صرفا به سبب جایگاهی که در آن واقع شده اند به خود شیرینی می پردازند و اگر بحث تحریک آمیزی را ارائه نمایند، معمولا در حوزه کاری خودشان است اما از بنیه تخصصی و پختگی کافی برخوردار نیست و به زبان ساده« این ردا به تن آنها گشاد است ». به همین دلیل سخنان محرک ایشان به مقدار کمی توجه می شود و معمولا نظریه پردازان و مقامات عالی رتبه به سخنان ایشان واکنش خاصی نشان نمی دهند. بازتاب خبری این سخنان محرک در زمان کوتاهی می باشد و اکثرا هم به سرعت از یاد مردم می رود.

جاهلین، اشخاصی هستند که آگاهی آنها از مباحث سیاسی و اجتماعی در سطح فوق العاده پایینی می باشد زیرا اطلاعاتشان را  از نشستن در پای برخی اخبار و بولتن و از این قبیل منابع بدست می آورند و از جایگاه سیاسی و اجتماعی ویژه ای برخوردار نمی باشند. اینان هرگاه سخن تحریک آمیزی به زبان آورند اولا کسی جدی نمی گیرد و ثانیا اگر مورد توجه کسی قرار بگیرد اشخاصی به مقابله با آنها می پردازند که در سطوح پایین اجتماعی می باشند.

اما دسته چهارم، خطرناک ترین گروه از افرادی هستند که در تریبون های مختلف به بیان نکات و نقطه نظرهایشان می پردازند. اینان کسانی هستند که به شکل مستقیم و یا غیر مستقیم گمشاته ی کشورهای خارجی شده اند و به خوش خدمتی به آنها می پردازند چراکه جایگاه اجتماعی امروز آنها از طریق اعمال نفوذ کشورهای بیگانه بدست آمده. بخش قابل توجهی از اینها را در لباس خیرخواهی سیاست های کشور مشاهده می کنیم لکن هرگاه به ایراد سخن محرک میپردازند، به موضوعاتی اشاره می کنند که بالاترین سطح از ایجاد شکاف را بین مردم و انقلاب به همراه خواهد داشت. شاید در ظاهر سخن امنیتی و حساسی را هم عنوان نکنند و مباحث پیش پا افتاده ای باشد اما همین حرف پیش پا افتاده آنچنان احساس و ابراز نفرتی را در مردم بر می انگیزد که هر کلمه ای از این سخنان، به قیمت از میان رفتن اعتماد مردم نسبت به اصل سیاست های کلان نظام تمام می شود. برای این دسته از افراد هیچ تفاوتی ندارد که نظام فعلی بر سر کار باشد یا هر نظام دیگری، تنها خواسته ایشان، داشتن نفوذ و اعمال قدرت است.