برخی افراد از ظالمین شاکی شده اند و خود همچون آنها ظالم اند.
اگر این افراد به مقامی برسند به مانند یک مسئول ظالم عمل می کنند.
تفاوت ایشان با مسئول ظالم آن است که شکم مسئول ظالم از ظلم به ملت فربه شده است و برخی افراد که هنوز به آن جایگاه نرسیده اند برای فربه شدن شکمشان به مثل آن ظالم تلاش می کنند.
آنچه باید به آن برسیم آن است که در یک جامعه نمی توان تک صدایی داشت.
تک صدایی یعنی طالبانیسم. از هر شخصی صادر شود همان می شود که به سرکوب مظلومین بپردازد. خواه در لباس دینداری باشد یا روشن فکری. عنوان آیت الله داشته باشد یا دکتر و مهندس و…
اولین قدم در اصلاح جامعه آن است که بپذیریم نظریات مخالف ما همواره وجود داشته و خواهند داشت حتی در میان همفکران نزدیک به خودمان مخالفانی داریم چه برسد به آنهایی که از اساس با نظرات ما مخالف اند.
قاعده دنیا بر آن نیست که همه با ما هم فکر باشند.
قرار نیست همه مثل ما فکر کنند.
زندگی همه افراد مثل ما نیست.
انتظاراتی که افراد از زندگی دارند با ما متفاوت است.
اهداف انسان ها با یکدیگر متفاوت است.
فقط می توانیم با یک روش نیک به نقاط مشترکی دست پیدا کنیم تا زندگی آرامی در کنار یکدیگر رقم بزنیم.
این پذیرش سخن مخالفان خود از مصادیق عدالت است. عدالتی که بیان می کند صبر و تحمل خود را افزایش دهیم شاید آنها سخن صحیحی به زبان آورده باشند. شاید یافته های ما را تغییر دهد و خود ما را کامل نماید و رو به تعالی هدایت سازد. شاید جامعه ما را از انحطاط، تجزیه و فساد نجات دهد.
در غیر این صورت آینده روشنی در انتظار جامعه ما نخواهد بود.
اما عدالت را باید در سبک زندگی شخصی خود و از خانه خود اجرا نماییم تا برسیم به تغییر جامعه.
پدر زورگو، مادر زورگو، فرزند زورگو اینها که در خانه خود بقیه را سرکوب می کنند هیچ گاه نمی توانند جامعه خود را آباد سازند. ظالم، شاخ و دُم ندارد. آنهایی که حقوق حیواناتشان، اعضای خانواده و جامعه را رعایت نمی کنند ظالم اند.
اولین اصل سازندگی اجتماع، اجرای عدالت است.
عدالت در اکثر موارد روشن است. حداقل معنی عدالت آن است که آنچه را برای خود می خواهیم برای دیگران هم بخواهیم.
شخصا در کنار عدالت خواهان بوده و خواهم بود اما نه آنهایی که تنها شعار عدالت خواهی سر می دهند و خود بر خلاف آن عمل می کنند. با آنهایی که عدالت را از خودشان شروع کرده و آن را اجرا می کنند می باشم.
فربه کردن شکم یک عده ظالم که در پوشش عدالت رفته اند حکایت سیر کردن شکم گرگی است که در لباس میش رفته.
ظالم، ظالم است چه در لباس دینداری باشد یا روشنفکری.