آنهایی که خود را مسلمان و علی الخصوص پیرو حضرت امیر( علی بن ابی طالب) می دانند بهتر است در جایی که:۱) در مظان اتهام خودی و غیر خودی قرار گرفته اند و ۲) شائبه از میان رفتن اعتقادات مردم و هتک دین وجود دارد گاهی استعفا را بر ماندن بر مناصب و مسئولیت ها ترجیح دهند.( این بر فرض این است که خطایی واقعا از سوی ایشان سر نزده باشد و الا می بایست بر وفق قانون با ایشان برخورد شود) چراکه این مسئله از آموزه های مهم دینی است و مسئولین، احتمالا ادعای بالاتر از علی بن ابی طالب بودن را ندارند و می بایست خاطر نشان شد که حضرت در خطبه ۵ نهج البلاغه نهی از فتنه انگیزی سیاسی نموده و می فرماید:

أَيُّهَا النَّاسُ شُقُّوا أَمْوَاجَ الْفِتَنِ بِسُفُنِ النَّجَاةِ وَ عَرِّجُوا عَنْ طَرِيقِ الْمُنَافَرَةِ وَ ضَعُوا تِيجَانَ الْمُفَاخَرَةِ أَفْلَحَ مَنْ نَهَضَ بِجَنَاحٍ أَوِ اسْتَسْلَمَ فَأَرَاحَ هَذَا مَاءٌ آجِنٌ وَ لُقْمَةٌ يَغَصُّ بِهَا آكِلُهَا

اى مردم، امواج فتنه ‏ها را با كشتى‏ هاى نجات درهم بشكنيد و از راه اختلاف و پراكندگى بپرهيزيد، و تاج‏هاى فخر و برترى جويى را بر زمين نهيد. رستگار شد آن كس كه با ياران به پاخاست، يا كناره گيرى نمود و مردم را آسوده گذاشت.

پس از جریان سقیفه نیز از مبارزه دست کشیده و علت آن را حفظ دین می فرماید:

فَوَاللَّهِ مَا كَانَ يُلْقَى فِي رُوعِي وَ لَا يَخْطُرُ بِبَالِي أَنَّ الْعَرَبَ تُزْعِجُ هَذَا الْأَمْرَ مِنْ بَعْدِهِ (صلى الله عليه وآله) عَنْ أَهْلِ بَيْتِهِ وَ لَا أَنَّهُمْ مُنَحُّوهُ عَنِّي مِنْ بَعْدِهِ فَمَا رَاعَنِي إِلَّا انْثِيَالُ النَّاسِ عَلَى فُلَانٍ يُبَايِعُونَهُ فَأَمْسَكْتُ يَدِي حَتَّى رَأَيْتُ رَاجِعَةَ النَّاسِ قَدْ رَجَعَتْ عَنِ الْإِسْلَامِ يَدْعُونَ إِلَى مَحْقِ دَيْنِ مُحَمَّدٍ (صلى الله عليه وآله) فَخَشِيتُ إِنْ لَمْ أَنْصُرِ الْإِسْلَامَ وَ أَهْلَهُ أَنْ أَرَى فِيهِ ثَلْماً أَوْ هَدْماً تَكُونُ الْمُصِيبَةُ بِهِ عَلَيَّ أَعْظَمَ مِنْ فَوْتِ وِلَايَتِكُمُ الَّتِي إِنَّمَا هِيَ مَتَاعُ أَيَّامٍ قَلَائِلَ يَزُولُ مِنْهَا مَا كَانَ كَمَا يَزُولُ السَّرَابُ أَوْ كَمَا يَتَقَشَّعُ السَّحَابُ فَنَهَضْتُ فِي تِلْكَ الْأَحْدَاثِ حَتَّى زَاحَ الْبَاطِلُ وَ زَهَقَ وَ اطْمَأَنَّ الدِّينُ وَ تَنَهْنَهَ.( نامه ۶۲)

سوگند به خدا نه در فكرم مى گذشت، و نه در خاطرم مى آمد كه عرب خلافت را پس از رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم از اهل بيت او بگرداند، يا مرا پس از وى از عهده دار شدن حكومت باز دارند، تنها چيزى كه نگرانم كرد شتافتن مردم به سوى فلان شخص بود كه با او بيعت كردند. من از مداخله در کار دست نگاه داشتم تا آنکه مشاهده نمودم گروهی‌ از اسلام بازگشته، و مردم را به نابود کردن دین محمّد دعوت می‌ کنند، ترسیدم اگر به یاری‌ اسلام و اهلش برنخیزم رخنه ای‌ در دین ببینم یا شاهد نابودی‌ آن باشم که مصیبت آن بر من بزرگتر از فوت شدن حکومت بر شماست، حکومتی‌ که متاع دوران کوتاه زندگی‌ است، و همچون سراب از بین می‌ رود ، یا همچون ابر از هم می‌ پاشد. بنابراین در میان آن فتنه ها قیام کردم تا باطل از بین رفت و نابود شد، و دین به استواری‌ و استحکام رسید.