مطلب ذیل از پیک« کنکاش موبدان» سال ۱۳۵۴ یزدگردی( ۱۳۶۴ش)، شماره ۲۲ ، صفحه۳ و نوشته« موبد رستم شهزادی» است.

هر مردی که زن کسی را بفریبد و با وی در آمیزد آن زن بر شوهر خود ناروا( حرام) باشد و هربار که شوهر با وی گرد آید چنان باشد که با مرد بیگانه ای نزدیک شده باشد و چنین زن و مرد بدکاری مرگ ارزان باشند( مستوجب مرگ اند) و اگر زنی از مرد دیگری آبستن شود و از بیم بدنامی کودک را در شکم خود نابود کند پس مردی که فرزند از وی باشد چنانست که آن فرزند را بدست خود کشته است و چنین مردی نیز مرگ ارزان باشد.

روان چنین کسانی را نیز پس از مرگ بر سر چینود پل بازدارند تا آنگاه که زن یا شوهر دینی آن همیستا ران( زانی یا زانیه) برسد و داد خود ازو بستاند.

در باب ۶۷ نیز در مورد زنان چنین آمده برزنان بایسته است که سخت از روسپی شدن بپرهیزند.

در دین پیدا است که هر زنیکه با مرد بیگانه ای بخوابد او را جه( فاحشه) خوانند و سزای آن با سزای همه جا دوان و گناه کاران برابر است.

هرزنیکه با مرد بیگانه ای در آمیزد اگر به چشمه آب نگاه کند آب آن بکاهد و اگر به دار و درخت نگاه کند بار و بَر آن کم شود.

پس هر چه زودتر او را بباید کشتن که از اژدها و درنده بدتر باشد.

پس زنان را سخت باید کوشیدن تا بر شوهر خویش ناروا نشوند و در گیتی و مینو پادافراه سخت نه بینند.

سند ذیل از مجموعه اسناد اینجانب