در کتاب «ارداویراف نامه» که شرح معراج موبدی به نام «ارداویراف» به جهنم و بهشت است و در عصر ساسانی جزو کتب دینی مهم زرتشتیان بوده آمده است «زنانی که (چهره خود را) رنگ می کنند و از گیسوان دیگران برای آراستن خود استفاده می کنند و باعث می شوند مردان گمراه شوند به دوزخ می روند»[۱]
در ترجمه قدیمی از عبارت اصلی «ارداویراف» که در مجله مهر ( شهریور ۱۳۱۴، سال سوم، شماره ۴، ص۳۷۲ ) به قلم رشید یاسمی (استاد تاریخ دانشگاه تهران از ۱۳۱۲-۱۳۲۸ ش) انتشار یافته نیز آمده است:
[۱] شاهنشاهی ساسانی، ص۹۳، تورج دریایی، مترجم: مرتضی ثاقب فر، تهران، قنوس، ۱۳۸۳ش.